Straty ludzkie i materialne

Straty po stronie polskiej wyniosły około 9700 zabitych i 7200 zaginionych, 5 tys. rannych żołnierzy oraz 200 tysięcy ofiar spośród ludności cywilnej^[16]. Liczbę 200 tys. ofiar podał jako pierwszy przewodniczący PKWN Edward Osóbka-Morawski jeszcze podczas trwania powstania^[17]. Obecnie historycy przyjmują, że straty ludności cywilnej wyniosły ok. 120–180 tys. ofiar. Wśród zabitych przeważała młodzież oraz ogromna większość warszawskiej inteligencji^{[potrzebne źródło]}.

Straty poniesione przez powstańców były też niezwykle bolesne: ok. 9700 zabitych, ok. 7200 zaginionych, ok. 25 tys. rannych i kontuzjowanych, oraz 2718 poległych i zaginionych żołnierzy 1 Armii WP („berlingowców”). Ponadto do niewoli niemieckiej wzięto 17 443 powstańców, w tym 2028 oficerów. Kilka tysięcy powstańców wyszło z Warszawy wraz z ludnością cywilną.

Straty po stronie niemieckiej wyniosły ok. 2000 poległych i ok. 10000 rannych^{[potrzebne źródło]}. W tym straty Korpsgruppe von dem Bach wyniosły 1570 zabitych i 8374 rannych (według meldunku generała Ericha von dem Bacha-Zelewskiego z 5 października 1944 roku)^[18]. Według zeznań gen. von dem Bacha, złożonych w Warszawie w1947 roku, straty niemieckie wyniosły 10 tysięcy zabitych oraz 7 tysięcy zaginionych i 9 tysięcy rannych – dane te są kwestionowane przez część współczesnych historyków, chociaż przyjmowane przez innych^[16].

Podczas walk zburzonych zostało około 25% zabudowy miasta, a po ich zakończeniu, w wyniku celowego burzenia i palenia miasta przez niemieckie oddziały niszczycielskie (niem. Vernichtungskommando), dalsze 35%. Wobec zniszczenia około 10% zabudowy w obronie miasta we wrześniu 1939 roku i 15% w wyniku powstania w getcie warszawskim, pod koniec wojny około 85% miasta leżało w gruzach. Zniszczony został wielowiekowy dorobek kulturalny i materialny.